به نام خداوند بخشنده مهربان
نشانه های حتمی
از امام جعفر صادق علیه السلام نقل شده‌است:
پیش از قیام قائم پنج علامت حتمی است: یمانی، سفیانی، صیحه آسمانی، کشته‌شدن نفس زکیه، و فرورفتن سرزمین بیداء.[1]
خروج سفیانی
نوشتار اصلی: خروج سفیانی
به‌باور شیعه، سفیانی از نسل ابوسفیان است و در نهایت به‌دست حجت بن حسن (مهدی) شکست خورده و کشته می‌شود. از علی بن حسین زین‌العابدین (امام چهارم شیعیان) نقل شده: «امر قائم از سوی خداوند حتمی است، و امر سفیانی نیز از جانب خداوند قطعی است. قائم ظهور نمی‌کند مگر پس از آمدن سفیانی.[2]
خروج یمانی[3]
نوشتار اصلی: سید یمانی
خروج یمانی از یمن (احتمالاً در ماه رجب) از یمن که به پشتیبانی از اهل بیت علیه سفیانی قیام می‌کند و مردم را به حق و عدل فرامی‌خواند. این سپاه در عراق با سپاهی که از خراسان آمده متحد می‌شوند.
نوشتار(های) وابسته: شیعیان یمن
صیحه آسمانی
نوشتار اصلی: صیحه آسمانی
صدای آسمانی در ماه رمضان (احتمالاً سحرگاه بیست‌وسوم). که صدای جبرئیل و در حمایت از اهل بیت محمد است. به‌گونه‌ای که هر کس در هر کجای زمین، آن‌را خواهد شنید و معنی آن را به زبان خود خواهد فهمید. احتمالاً در همان روز صدایی دیگر شنیده می‌شود که از طرف شیطان و در حمایت از سفیانی است، که سبب تردید مردم می‌شود.[4]
کشته شدن نفس زکیه
نوشتار اصلی: کشته‌شدن نفس زکیه
کشته شدن نفس زکیه (انسان بی‌گناه)[5] در خانه خدا (مسجدالحرام) و بین حجرالاسود و مقام ابراهیم. احتمالاً در ۲۵ ذی‌الحجه. احتمالاً هم‌زمان با کشته شدن این فرد پسرعمو و دخترعموی او هم در شهر مدینه کشته می‌شوند و جنازه آن‌ها را جلوی درب مسجد محمد یا مسجدالنبی آویزان می‌کنند.
فرورفتن لشکر سفیانی در سرزمین بیدا
فرورفتن لشکری که سفیانی به عربستان فرستاده در بیابانی به نام بیدا که بین مکه و مدینه واقع شده‌است.[6]
علی بن ابی‌طالب در آیهٔ ذیل وَلَوْ تَرَی إِذْ فَزِعُوا فَلَا فَوْتَ می‌گوید: «کمی پیش از قیام مهدی، سفیانی خروج می‌کند؛ سپس به‌اندازه دوران حاملگی یک زن که نزدیک به ۹ ماه است حکومت می‌کند. لشکریان او وارد مدینه می‌شوند تااین‌که به بیداء می‌رسند و خداوند آنان را در زمین فرومی‌برد.»[7]
منابع
1. کمال‌الدین و تمام‌النعمة، شیخ صدوق، ص ۶۵۰.
2. پیشگویی‌های عصر ظهور، ص ۱۱۵؛ به‌نقل از بحارالانوار، ج ۵۳، ص ۱۸۲.
3. نعمانی، الغیبه، ص ۳۰۴.
4.عصر ظهور، ص ۲۵.
کمال‌الدین، ج ۲، ص ۶۵۲.
5. شیخ طوسی، الغیبه، ص ۴۴۵.
6. نعمانی، الغیبه، ص ۲۷۹.
7. سید محمد صدر، تاریخ غیبت کبری، ص ۶۴۸.
